Ужо ў 1744 r. існавала тут супольнасць каталікоў, якая прыналежыла да аршанскага дэканату віленскай дыяцэзіі.
Ад 1747г. засноўваецца езуіцкая місія, якая падпарадкоўвалася клегіюму ў Мсціслаўі.
1751г. – пабудова драўлянай святыні як філіяльнай айцоў дамініканцаў.
1777г. – заснаванне незалежнай парафіі пры іезуіцкім кляштары.
1804г. – знішчэнне драўлянага храма пажарам. Багаслужэнні здзяйсняліся ў часовым будынку.
1812-1819 – пабудова мураванай святыні. Ахвяравальнікамі былі: айцы-іезуіты, Лявон Парчэўскі, граф Міхал Пацей. Айцы-іезуіты працавалі ў парафіі да 1820г.
1849 – парафія прыналежыць да чавускага дэканату Магілёўскай архідыяцэзіі.
Архітэктура святыні так апісваецца гісторыкамі:
“Форма касцёла падоўжаная, з франтоннымі калонамі з трох бакоў. На галоўным франтоне - драўляны крыж, дах накрыты ліставой бляхай. Падлога з сасновых дошак, скляпенне мураванае.
У касцёле чатыры алтары. Галоўны алтар, імя св. Казіміра, з абразом на поўны рост, зверху другі абраз Сэрца Збаўцы. Пад абразом св. Казіміра - герб ахвярадаўцаў Ельяшэвічаў.
Другі алтар, па правым баку, з Укрыжаваным Ісусам Хрыстом, у падножжы 3 абразы: св. Апостала Пятра, св. Магдалены і Найсвяцейшай Дзевы Марыі.
Трэці алтар, па левым баку, мае абраз Божай Маці ў сярэбранай рызе з Пацкоўскага касцёла. Ніжэй - абраз-копія Божай Маці Чанстахоўскай. Зверху – абраз Бога Саваофа са Збаўцам, які ўскладае карону на галаву Найсвяцейшай Дзевы Марыі.
Чацвёрты алтар, па левым баку, з драўлянай выявай Збаўцы каля слупа (з Пацкоўскага касцёла) і абраз св. Антона.
Стацый Дарогі Крыжовай Ісуса Хрыста - 14, рэліквіяраў з мошчамі святых - 2. Абразоў усяго 4, акрамя тых, што знаходзяцца ў алтарах.
Ля касцёла драўляная званіца з 5 званамі і цвінтар, даўжыня - 14, шырыня - 13 саж.”
Акрамя вышэйузгаданага, да парафіі належалі гаспадарчыя пабудовы: плябанія драўляная, свіран, лядоўня, канюшня, пуня, вазоўня і інш.
1923 – касцёл св. Казіміра пералічваецца ў спісе храмаў без адказнага душпастыра.
Касцёл Святога Казiмiра зачынiлi ў 1930-х гадах, павыкiдвалi труны святароў i пераўтварылi будынак спачатку ў клуб, а потым у склад. I ўсё ж найбольш пацярпеў храм у вайну. Як самы высокi будынак, ён стаў арыенцiрам для прыстрэлкi, а аднаўленнем, зразумела, ужо нiхто займацца не стаў. Сёння ад касцёла класiчнага стылю засталiся толькi цагляныя сцены i зводы…
У 90-х гадах ХХ ст. была спроба аднавіць каталіцкую супольнасць. Быў адказны святар, які пры дапамозе вернікаў нават арганізаваў часовую капліцу (якая, па-сутнасці, існуе і да гэтага часу)…
Выкарыстаная літаратура:
Кс. У. Завальнюк, Касцёлы Царскай Расіі, Мінск, 2009, с. 156-157.
Расна. Касцёл Святога Казіміра, у: http://www.radzima.org/be/object/2586.html
Скарбы старой Расны, у: http://zviazda.by/globus/skarby-staroj-rasny.
Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Tom IX, с. 529, у: http://dir.icm.edu.pl/pl/Slownik_geograficzny/Tom_IX/529
Дзяржкантроль знайшоў у Магілёўскай вобласці помнікі архітэктуры, якія нікому не належаць, у: https://novychas.info/hramadstva/dziarzkantrolj_znajshou_u_mahi/
Касцёл і сядзіба ў Расна. Фотаздымкі, у: http://old.horki.info/content/view/1729/46/
