Каб патрапіць з заходняга боку ў мястэчка Бялынічы, якое належала некалі да аршанскага павету Віцебскага ваяводства, нават і сёння трэба праехаць амаль стокіламетровы неперарыўны пас лясоў, што хавае ў сабе шырокія разлівы Бярэзіны. Абшары, плоскія бы стол ад самага Мінску, пераходзяць у пагоркі менавіта тут, у Бялынічах, старажытны цэнтр якіх ляжыць ля ракі Друць уздоўж аднога з іх. Далейшая дарога да Магілёва, – яшчэ прыкладна 50 км, – пралягае ўжо па адкрытай роўнядзі, праз збольшага ўрбанізаваныя прадмесці Наддняпроўя.
Гэты бок больш левага, больш высокага, з берагоў Друці, з’яўляецца мяжой – натуральнай і гістарычнай. У верасні 1772 года ўлады Расійскай Імперыі правялі тут мяжу падзелу, абвясціўшы яе дзяржаўнай мяжой паміж Літвой і Белай Руссью, што нібыта “аб'ядналася” з імі. Увесну 1812 года менавіта ад гэтай мяжы фельдмаршал Кутузаў выціснуў Напалеона на бярэзінскія балоты.
Амаль праз 300 гадоў нагодай для самай вялікай славы Бялынічаў застаўся цудоўны абраз Маці Божай, які вабіў пілігрымаў розных бакоў і абрадаў да касцёла Кармелітаў. Санктуарый, бачны з вялікай адлегласці, асабліва выразна – ад тракту паміж Мінскам і Магілёвам, называлі “беларускай Чэнстаховай”. Яго кшталт параўноўвалі з віленскай Вострай Брамай і жмудскім Шыдловам. Паводле меркавання праваслаўных аўтараў XIXст., ён з’яўляўся “самым вялікім цэнтрам лацінска-польскай прапаганды”.[1]
Вытокі гісторыі кляштару трэба шукаць у 1622-1623 гадах, калі Леў Сапега, уласнік Бялынічаў, магілёўскі стараста і віленскі ваявода, “фундатар 24 касцёлаў”[2], ажыццявіў пастановы, складзеныя пасля перамогаў над Масквой, што скончыліся перамір’ем у Дэўліне (1618). Перш чым былі ўзгодненыя фармальнасці, восенню 1623 года ўжо „грэў месца” над Друццю першы кармеліт, а. Мацей Катоўскі.