“У Каталіцкай Царкве ёсць патрабаванне: святар павінен весці богаслужэнне намове таго народа, на тэрыторыі якога знаходзіцца прыход. Таму пасля скіравання мяне на служэнне ў Беларусь вывучэнне бсларускай мовы было для мяне абавязковым; рускую да таго часу я ўжо ведаў. Давялося браць урокі вашай роднай мовы, знаёміцца са здабыткамі культуры, літаратурай і гісторыяй Беларусі. Мяне, як іншаземца, уразіла багацце і мілагучнасць беларускай мовы, лічу яе адной з самых прыгожых сярод славянскіх моў. Яна вельмі блізкая да польскай, да такой ступені, што калі паляк размаўляе на сваёй роднай мове, а беларус на сваёй, мы разумеем адзін аднаго без перакладчыка.
Яшчэ адно моцнае ўражанне было звязана са знаёмствам з асобай і дзейнасцю Францыска Скарыны. Гэта сапраўды выдатны чалавек. Ён пераклад на беларускую мову і надрукаваў кнігі Бібліі, зрабіў магчымым несці Божае Слова да вялікай колькасці людзей менавіта на роднай мове.
Многія знакамітыя дзеячы культуры пісалі творы і па-польску, і па-беларуску. Адам Міцкевіч, Эліза Ажэшка, Уладзіслаў Сыракомля зрабілі вялікі ўнёсак ў культуру абодвух народаў. Калі бываю ў Мінску, абавязкова наведваю спектаклі тэатра імя Янкі Купалы. Запомнілася “Пінская шляхта” Дуніна-Марцінкевіча. Выдатны твор. Я лічу, што беларуская мова і культура – гэта ваш гонар і багацейшая спадчына.
Але за той час, што я жыву ў Беларусі, таксама паспеў заўважыць, што мала людзей, напрыклад, у Чавусах, у паўсядзённым жыцці размаўляюць менавіта на сваёй роднай мове. У той жа час у Мінску або ў Гродне вельмі часта можна пачуць прыгожую беларускую гаворку. У чым тут справа, цяжка сказаць, але, калі ўспомніць гісторыю, тыя народы, якія адмаўляліся ад свайго нацыянальнага духоўнага багацця, не мелі будучыні і сыходзілі ў небыццё. Беражыце і шануйце сваю спадчыну.”
Крыніца: “Іскра” № 13(10047) ад 20 лютага 2016г., с. 5.
