Laudetur Jesus Christus! 

Шчыра вітаем Вас, паважаны наведвальнік, на інтэрнет-старонцы Каталіцкага Касцёла на Магілёўшчыне!

Радыё Марыя-online

 
 
 
 

Каляндар

Католические праздники

 

Год Манаскага Жыцця

Малітва святароў

Год Міласэрнасці

 
 

Пасланне Папы Францішка на 54-ы Cусветны Дзень Міру

Оцените материал
(0 голосов)

Прапануем пазнаёміцца з поўным тэкстам Паслання Папы Францішка на чарговы Сусветны дзень Міру, які будзем перажываць у першыдзень новага каляндарнага года, 1 студзеня 2021.

 

 

Пасланне Папы Францішка на 54-ы Cусветны Дзень Міру – 1 студзеня 2021 г.

 

Культура клопату як шлях міру

 

1. На парозе Новага года я прагну пераказаць мае поўныя павагі прывітанні кіраўнікам дзяржаў і ўрадаў, кіраўнікам міжнародных арганізацый, духоўным лідэрам і верным розных рэлігій, а таксама мужчынам і жанчынам добрай волі. Я шчыра жадаю ўсім вам, каб у гэтым годзе чалавецтва прасунулася па шляху братэрства, справядлівасці і міру паміж людзьмі, супольнасцямі, народамі і дзяржавамі.

2020 год прайшоў пад знакам вялікага санітарнага крызісу Covid-19, які стаў шматграннай і глабальнай з’явай, пагаршаючы цесна ўзаемазвязаныя крызісы, такія як кліматычны, харчовы, эканамічны і міграцыйны крызісы, і прычыняючы вялікія цярпенні і цяжкасці. Я маю на ўвазе перш за ўсё тых, хто страціў члена сям'і ці блізкага чалавека, але таксама тых, хто застаўся без працы. Асобна варта узпомніць лекараў, медсясцёр, фармацэўтаў, навукоўцаў, валанцёраў, капеланаў і супрацоўнікаў бальніц і медыцынскіх цэнтраў, якія зрабілі ўсё магчымае і працягваюць рабіць гэта з вялікімі намаганнямі і адданасцю, да тагой ступені, што некаторыя з іх памерлі, імкнучыся быць з хворымі, аблегчваючы ім цярпенні альбо ратуючы ім жыццё. Аддаючы пашану гэтым асобам, я паўтараю свой заклік да палітыкаў і прыватнага сектара прыняць адпаведныя меры для забеспячэння доступу да вакцын Covid-19 і неабходных тэхналогій для дапамогі хворым і тым ўсім, хто з’яўляецца найбяднейшымі і найбольш уразлівымі асобамі[1].

З жалем належыць адзначыць, што акрамя шматлікіх сведчанняў аб любові і салідарнасці, набываюць новы імпульс розныя формы нацыяналізму, расізму, ксенафобіі і нават войны і канфліктаў, якія сеюць смерць і знішчэнні.

Гэтыя і іншыя падзеі, якія абазначылі шлях чалавецтва ў мінулым годзе, вучаць нас важнасці ўзаемнага клопату адзін пра аднаго і пра стварэнне, каб пабудаваць грамадства, заснаванае на братэрскіх адносінах. Менавіта таму я абраў тэмай гэтага паслання: Культура клопату як шлях да міру. Культура клопату аб пераадоленне культуры абыякавасці, непрыняцця і канфрантацыі, якая часта дамінуе сёння.

2. БогСтворцакрыніца паклікання чалавека да клопату

У многіх рэлігійных традыцыях ёсць гісторыі, якія тычацца паходжання чалавека, яго адносін з Створцам, прыродай і іншымі людзьмі. У Бібліі Кніга Быцця з самага пачатку паказвае важнасць клопату альбо абароны ў Божым плане ў адносінах да чалавецтва, падкрэсліваючы сувязь паміж чалавекам (’adam) і зямлёй (’adamah), а таксама паміж братамі і сёстрамі. У біблейскім апісанні стварэння Бог даручае Адаму сад, “пасаджаны ў раі” (пар. Быц 2, 8), з заданнем “апрацоўваць і ахоўваць яго” (пар. Быц 2, 15). Гэта азначае, з аднаго боку, чыненне зямлю ўрадлівай, а з іншага боку, абарону і захаванне яе здольнасці падтрымлівання жыцця[2]. Дзеясловы “апрацоўваць” і “ахоўваць” апісваюць адносіны Адама з яго домам-садам, а таксама паказваюць на давер Бога да яго, зрабіўшы яго гаспадаром і апекуном усяго стварэння.

Нараджэнне Каіна і Авеля азначае пачатак гісторыі братоў і сясцёр, адносіны якіх будуць інтэрпрэтаваццца – негатыўна – з прычыны Каіна ў катэгорыях  апекі альбо абароны. Пасля забойства свайго брата Авеля Каін адказвае на Божае пытанне наступным чынам: “Хіба я ахоўнік майго брата?” (Быц 4: 9)[3]. Так, канечне! Каін – “ахоўнік” свайго брата. “У гэтых старажытных гісторыях, поўных глыбокай сімволікі, ужо адчувалася перакананне, якое і сёння адчуваецца, што ўсё ўзаемазвязана і што сапраўдны клопат пра нашае жыццё і нашыя адносіны з прыродай непарыўна звязаны з вымярэннем справядлівасці, братэрства і вернасці адносна іншых”[4].

 

 

3. Бог Створца – узор клопату

Святое Пісанне прадстаўляе Бога не толькі як Створцу, але і як Таго, хто клапоціцца пра свае стварэнні, асабліва пра Адама, Еву і іх дзяцей. Сам Каін, хоць і пракляты за сваё злачынства, атрымлівае ахоўную пячатку ад Створцы, каб было захаванае яго жыццё (пар. Быц 4, 15). Гэты факт, хоць сцвярджае непарушную годнасць чалавека, створанага на вобраз і падабенства Божае, таксама раскрывае Божы план па захаванні гармоніі стварэння, бо “мір і гвалт не могуць жыць у адным доме”[5].

Менавіта клопат пра стварэнне з’яўляецца асновай усталявання шабату, які, акрамя рэгулявання культу Богу, быў накіраваны на аднаўленне грамадскага парадку і клопат пра бедных (пар. Быц 1: 1-3; Леў 25: 4). Святкаванне Юбілею ў сёмы год суботні давала перадышку зямлі, нявольнікам і даўжнікам. У гэтым годзе ласкі клапаціліся пра самых слабых, даючы ім новыя перспектывы жыцця, каб сярод людзей не было нікога патрабуючага (пар. Дз 15, 4).

Таксама варта адзначыць прароцкую традыцыю, у якой вяршыня біблейскага разумення справядлівасці выяўляецца ў тым, як супольнасць ставіцца да самых слабых сярод яе. Па гэтай прычыне асабліва Амос (2: 6-8; 8) і Ісая (58) пастаянна ўздымаюць голас аб справядлівасці у адносінах да бедных, якіх з-за сваёй бездапаможнасці і бяссілля чуе толькі Бог, які клапоціцца пра іх (пар. Пс 34: 7; 113: 7-8).

4. Клопат у місіі Езуса

Жыццё і місія Езуса – гэта вяршыня аб’яўлення любові Айца да чалавецтва (пар. Ян 3, 16). У сінагозе ў Назарэце Езус указаўся як Той, каго Пан памазаў і “паслаў, каб нёс добрую навіну убогім, абвяшчаў свабоду зняволеным, а сляпым вяртаў зрок; каб прыгнечаных кіраваў на волю” (Лк 4, 18). Такая месіянская дзейнасць, характэрная для юбілеяў, з’яўляецца найбольш красамоўным сведчаннем місіі, даручанай Яму Айцом. У сваім спачуванні Хрыстос набліжаецца да хворых целам і духам, вылечваючы іх; Ён прабачае грэшнікам і аорвае іх новым жыццём. Еус – Добры Пастыр, які клапоціцца пра авечак (пар. Ян 10, 11-18; Эзд 34, 1-31); Ён – Добры Самаранін, які схіляецца над параненым чалавекам, загойвае яго раны і клапоціцца пра яго (пар. Лк 10, 30-37).

На вяршыні сваёй місіі Езус замацоўвае свой клопат над намі, ахвяруючы сябе на крыжы і вызваляючы нас ад няволі граху і смерці. Так, дарам свайго жыцця і ахвяры Ён адкрыў нам шлях любові і кажа кожнаму: “Ідзі за Мною і рабі таксама!” (пар. Лк 10, 37).

5. Культура клопату ў жыцці вучняў Езуса

Справы міласэрнасці да душы і да цела складаюць аснову дабрачыннай дзейнасці Касцёла першых стагоддзяў. Хрысціяне першага пакалення дзяліліся, каб ніхто з іх не быў у патрэбе (пар. Дз 4: 34-35), і прыкладалі намаганні, каб зрабіць супольнасць гасцінным домам, адкрытым для любой чалавечай сітуацыі, гатовым паклапаціцца пра самых слабых. Такім чынам, замацаваўся звычай добраахвотных ахвяраванняў, каб накарміць бедных, пахаваць памерлых і пасілкаваць сіротаў, пажылых людзей і ахвяраў бедстваў, такіх нп. як караблекрушэнне. А калі шчодрасць хрысціян трошкі пазбавілася абаротаў у пазнейшыя часы, некаторыя Айцы Касцёла настойвалі на тым, што ў Божым плане ўласнасць павінна служыць агульнаму дабру. Св. Амброзій сцвярджаў, што “прырода вырабляе ўсе свае плады для агульнага дабра. [...] Такім чынам, з прыроды вынікае права агульнай уласнасці для ўсіх. Права на прыватную ўласнасць – гэта вынік чалавечых задавальненняў»[6]. Пераадолеўшы пераслед першых стагоддзяў, Касцёл выкарыстаў свабоду, каб натхніць грамадства і яго культуру. “Патрэбы часу часта абуджалі новыя сілы ў служэнні хрысціянскай caritas. Гісторыя распавядае пра мноства дабрачынных дзеянняў. […] З’явілася шмат устаноў для насельніцтва, якое пакутавала: бальніцы, дамы для бедных, сіротаў і падкідышаў, карчмаў для падарожнікаў і г.д. »[7].

6. Прынцыпы сацыяльнага вучэння Касцёла як фундамент культуры клопату

Дыяканія вытокаў Касцёла, узбагачаная рэфлексіяй Айцоў і ажыўленая на працягу стагоддзяў актыўнай міласэрнасцю шматлікіх бліскучых сведкаў веры, стала рухаючай сілай сацыяльнага навучання Касцёла, даючы сябе ўсім людзям добрай волі як каштоўную спадчыну прынцыпаў, крытэрыяў і ўказанняў, з якіх можна ўзяць “мову” клопату: прасоўванне годнасці кожнага чалавека, салідарнасць з беднымі і безабароннымі, клопат пра агульнае дабро, ахова створанага свету.

* клопат як прасоўванне годнасці і правоў асобы

«Разуменне асобы, якое нарадзілася і развілася ў хрысціянстве, дапамагае рэалізацыі поўнага развіцця чалавека. Для асобы заўсёды важнымі ёсць адносіны, а не індывідуалізм, гэта паказвае на ўключэнне, а не на выключэнне, унікальную і непарушную годнасць, а не на выкарытанне»[8]. Кожная чалавечая асоба ёсць мэтай сама ў сабе, яна ніколі не з’яўляецца проста інструментам, які варта ацэньваць толькі паводле карысці, але стварана, каб супольна жыць у сям’і, у супольнасці, у грамадстве, дзе ўсе члены роўныя па сваёй годнасці. Менавіта з гэтай годнасці ўзнікаюць правы і абавязкі чалавека, якія нагадваюць нам, напрыклад, пра адказнасць за прыняцце і дапамогу бедным, хворым, маргіналізаваным, усім нашым “бліжнім, блізкім альбо далёкім у часе і прасторы”[9].

* клопат пра супольнае дабро

Кожны аспект грамадскага, палітычнага і эканамічнага жыцця знаходзіць сваё спаўненне, калі служыць агульнаму дабру, гэта значыць: “калі сума ўмоў жыцця грамадства дазваляе альбо групам, альбо асобным членам дасягнуць уласнай дасканаласці як поўней і хутчэй”[10]. Таму нашы планы і намаганні павінны заўсёды ўлічваць наступствы для ўсёй чалавечай сям’і, разважаючы над  магчымымі наступствамі для сучаснікаў і для будучых пакаленняў. Пандэмія Covid-19 паказвае нам, наколькі гэта рэальна і актуальна. Сутыкнуўшыся з гэтым, “мы зразумелі, што ўсе мы ў адной лодцы, усе слабыя і разгубленыя, але ў той жа час важныя і патрэбныя, усе пакліканы веславаць разам”[11], бо “ніхто не ратуецца ў адзіночку”[12] і ніякая адасобленая нацыянальная дзяржава не можа забяспечыць агульнае дабро для сваіх жыхароў[13].

* Клопат праз салідарнасць

Салідарнасць выражае любоў іншага чалавека канкрэтна, не як смутнае пачуццё, а як “моцную і пастаянную волю прыхільнасці агульнаму дабру, гэта значыць дабру ўсіх і кожнага, таму што ўсе мы сапраўды адказныя за кожнага”[14]. Салідарнасць дапамагае нам бачыць іншага – і як чалавека, і, у шырокім сэнсе значэння гэтага слова, як народ ці нацыю – не як статыстычныя дадзеныя ці сродак, які можна выкарыстаць, а потым выкінуць, калі гэта ўжо не карысна, а як нашага бліжняга, спадарожніка у дарозе, пакліканага да ўдзелу, як і мы, у бяседзе жыцця, на якую Бог аднолькава запрашае ўсіх.

* Клопат і ахова стварэння

Энцыкліка Laudato si ў поўні паказвае ўзаемасувязь усёй створанай рэчаіснасці і падкрэслівае неабходнасць слухаць заклікі патрабуючых і крык стварэння. З гэтага ўважлівага і пастаяннага слухання можа нарадзіцца эфектыўны клопат пра зямлю, наш агульны дом і пра бедных. У сувязі з гэтым я хацеў бы пацвердзіць, што “умовай аўтэнтычнасці пачуцця ўнутранага яднання з іншымі істотамі прыроды з’яўляецца адначасовая пяшчота, спагада і клопат пра чалавека”[15]. “Мір, справядлівасць і абарона стварэння – гэта тры цесна звязаныя праблемы, якія нельга раздзяляць такім чынам, каб да іх ставіліся паасобку, бо гэта можа рызыкаваць вяртаннем да рэдукцыянізму”[16].

7. Компас, які служыць супольнаму курсу

У часы, у якіх пануе культура непрымання, ва ўмовах паглыблення няроўнасці ўнутры дзяржаваў і паміж імі[17], я хацеў бы запрасіць тых, хто кіруе міжнароднымі арганізацыямі і ўрадамі, эканамічным і навуковым светам, грамадскай камунікацыяй і адукацыйнымі ўстановамі, каб узяць гэты “компас” у свае рукі гэтых вышэйпералічаных прынцыпаў, каб надаць агульны курс працэсу глабалізацыі, “сапраўды чалавечы курс”[18]. Гэта дазволіла б дацаніць каштоўнасць і годнасць кожнай асобы, дзейнічаць сумесна і салідарна дзеля агульнага дабра, прыносячы палёгку тым, хто пакутуе ад галечы, хваробы, рабства, дыскрымінацыі і канфліктаў. Праз гэты компас я заахвочваю ўсіх стаць прарокамі і сведкамі культуры клопату, каб ліквідаваць многія сацыяльныя няроўнасці. А гэта стане магчымым толькі пры значным і паўсюдным пратаганізме жанчын, у сям’і і ва ўсіх сферах грамадскага, палітычнага і інстытуцыйнага жыцця.

Компас сацыяльных прынцыпаў, неабходны для прасоўвання культуры клопату, таксама з’яўляецца індыкатарам адносін паміж дзяржавамі, якія павінны натхняцца братэрствам, узаемнай павагай, салідарнасцю і павагай да міжнароднага права. У гэтым кантэксце варта падкрэсліць важнасць абароны і прасоўвання фундаменальных правоў чалавека, якія з’яўляюцца неад’емнымі, універсальнымі, узаемазалежнымі і ўзаемазвязанымі[19].

Трэба таксама ўспомніць аб павазе да гуманітарнага права, асабліва ў той час, калі канфлікты і войны адбываюцца пастаянна. На жаль, многія рэгіёны і суполкі ўжо не памятаюць часоў, калі жылі ў міры і бяспецы. Шматлікія гарады сталі эпіцэнтрам нявызначанасці: іх жыхары з усіх сіл імкнуцца падтрымліваць нармальны рытм жыцця, калі іх атакуюць і бамбяць без разбору выбухоўкай, артылерыяй і лёгкай зброяй. Дзеці не могуць вучыцца. Мужчыны і жанчыны не могуць працаваць на ўтрыманне сваіх сям’яў. Голад укараняецца там, дзе калісьці не быў вядомым. Людзі вымушаныя ўцякаць, пакідаючы не толькі свае дамы, але і сямейную гісторыю, і культурныя карані.

Прычын канфліктаў шмат, але вынік заўсёды адзін і той жа: разбурэнне і гуманітарны крызіс. Трэба спыніцца і спытаць сябе: што давяло да таго, канфлікт у свеце стаў нейкай нармальнай рэччу? А перш за ўсё: як мы можам навярнуць сваё сэрца і змяніць сваю ментальнасць, каб сапраўды шукаць міру ў салідарнасці і братэрстве?

Як шмат сродкаў траціцца на зброю, асабліва ядзерную[20], сродкаў, якія можна было б  выкарыстаць для рэалізацыі больш важных прыярытэтаў, для забеспячэння бяспекі людзей, такіх як садзейнічанне міру і інтэгральнаму развіццю чалавецтва, барацьбы з галечай, забеспячэнне патрэбаў у галіне аховы здароўя. Фактычна гэта падкрэслівае глабальныя праблемы, такія як цяперашняя пандэмія Covid-19 і кліматычныя змены. Якім смелым рашэннем было б “стварэнне з грошаў, прызначаных на зброю і іншых ваенных выдаткаў, “Глабальнага Фонду”, каб канчаткова ліквідаваць голад і прычыніцца да развіцця самых бедных краін!”[21].

8. Выхаванне да культуры клопату

Папулярызацыя культуры клопату патрабуе адукацыйнага працэсу, і для дасягнення гэтага компас сацыяльных прынцыпаў з’яўляецца надзейным інструментам у розных узаемазвязаных кантэкстах. Я хачу прывесці некалькі прыкладаў.

- выхаванне да клапатлівасці нараджаецца ў сям’і, якая з’яўляецца натуральнай і асноўнай клеткай грамадства, у якой людзі вучацца жыць у адносінах і ўзаемнай павазе. Аднак сям’я павінна мець магчымасць выканаць гэтае жыццёва важнае і неабходнае заданне.

- Заўсёды ў супрацоўніцтве з сям’ёй павінны быць іншыя ўстановы, пакліканыя для выхавання, - школа і універсітэт, а ў некаторых аспектах і суб'екты сацыяльнай камунікацыі[22]. Яны пакліканы распаўсюджваць сістэму каштоўнасцей, заснаваную на прызнанні годнасці кожнага чалавека, кожнай моўнай, этнічнай і рэлігійнай супольнасці, кожнага народа і асноўных правоў, якія з іх вынікаюць. Адукацыя – адзін са слупоў больш справядлівага і салідарнага грамадства.

- Рэлігіі ў цэлым і рэлігійныя лідэры ў прыватнасці могуць адыграць незаменную ролю ў перадачы вернікам і грамадству каштоўнасцей салідарнасці, павагі да рознагалоссяў, прыняцця і клопату пра найбольш уразлівых братоў і сясцёр. У гэтым кантэксце я ўзгадваю словы Папы
Паўла VI парламенту Уганды ў 1969 годзе: «Не бойцеся Касцёла; ён паважае вас, выхоўвае вам сумленных і верных грамадзянаў, не насычае канкурэнцыю і падзелы, спрабуе садзейнічаць здаровай свабодзе, сацыяльнай справядлівасці і міру. Калі ў яго наогул ёсць якія-небудзь перавагі, то для бедных, для выхавання наймалодшых, для апекі над пакутуючымі і пакінутымі»[23].

- У дачыненні да тых, хто ўзельнічае ў служэнні грамадству, у міжнародных, урадавых і няўрадавых арганізацыях, якія рэалізуюць адукацыйную місію, а таксама ўсіх тых, хто розным чынам працуе ў сферы адукацыі і навуковых даследаванняў, я аднаўляю сваю заахвоту, каб мы дасягалі мэту адукацыі “больш адкрытай і інклюзіўнай, здольнай да цярплівага слухання, канструктыўнага дыялогу і ўзаемаразумення”[24]. Я хацеў бы, каб гэта заахвочванне, сфармуляванае ў рамках Глабальнага Пакта аб адукацыі, знайшло шырокае і разнастайнае адабрэнне.

9. Няма міру без культуры клопату

Культура клопату, як саўдзел супольны, салідарны і прыхільнасць да ўдзелу на рэч абароны і прасоўвання годнасці і дабра ўсіх, як гатоўнасць праяўляць зацікаўленасць, звяртаць увагу, спачуваць, мірыцца і вылечваць, праяўляць узаемную павагу і ўзаемнае прыняцце, з’яўляецца прывілеяваным спосабам пабудовы міру. «У многіх частках свету з’яўляюцца шляхі міру, якія вядуць да рубцавання ран; таму патрэбны міратворцы, гатовыя пачаць смелыя і паспяховыя працэсы аздараўлення і новай сустрэчы»[25].

У гэты час, калі лодка чалавецтва, узрушаная штормам крызісу, імкліва шукае больш спакойнага і спакойнага гарызонту, стырно чалавечай годнасці і “компас” асноўных сацыяльных прынцыпаў могуць дазволіць нам плысці бяспечным і супольным шляхам. Як хрысціяне, мы глядзім на Дзеву Марыю, Зорку Мора і Маці Надзеі. Разам мы працуем, каб рухацца наперад да новага гарызонту любові і міру, братэрства і салідарнасці, узаемнай падтрымкі і прыняцця. Не паддаёмся спакусе не цікавіцца іншымі, асабліва слабымі, не прывыкаем адводзіць позірк[26], але штодзённа канкрэтна ўдзельнічаем у “стварэнні аднай супольнасці, якую складаецца з братоў, якія прымаюць адзін аднаго, клапоцячыся ўзаемна пра сябе”[27].

 

Ватыкан, 8 снежня 2020г.

 

Францішак

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Крыніца: http://www.vatican.va/content/francesco/it/messages/peace/documents/papa-francesco_20201208_messaggio-54giornatamondiale-pace2021.html

 

Пераклад: АК

 



[2]Cfr Lett. enc. Laudato si’ (24 maggio 2015), 67.

[4]Lett. enc. Laudato si’ (24 maggio 2015), 70.

[5]Pontificio Consiglio della Giustizia e della Pace, Compendio della Dottrina Sociale della Chiesan. 488.

[6]De officiis, 1, 28, 132: PL 16, 67.

[7]K. BIHLMEYER - H. TÜCHLE, Storia della Chiesa, vol. I L’antichità cristiana, Morcelliana, Brescia 1994, 447.448.

[9]Messaggio alla 22ª sessione della Conferenza degli Stati Parte alla Convenzione-Quadro delle Nazioni Unite sui Cambiamenti Climatici (COP22), 10 novembre 2016. Cfr Tavolo interdicasteriale della Santa Sede sull’ecologia integrale, In cammino per la cura della casa comune. A cinque anni dalla Laudato si’, LEV, 31 maggio 2020.

[10]Conc. Ecum. Vat. II, Cost. past. Gaudium et spes, 26.

[13]Cfr Lett. enc. Fratelli tutti (3 ottobre 2020), 8153.

[14]S. Giovanni Paolo II, Lett. enc. Sollicitudo rei socialis (30 dicembre 1987), 38.

[15]Lett. enc. Laudato si’ (24 maggio 2015), 91.

[16]Conferenza dell’Episcopato Dominicano, Lett. past. Sobre la relación del hombre con la naturaleza (21 gennaio 1987); cfr Lett. enc. Laudato si’ (24 maggio 2015), 92.

[17]Cfr Lett. enc. Fratelli tutti (3 ottobre 2020), 125.

[18]Ibid., 29.

[24]Messaggio per il lancio del Patto Educativo, 12 settembre 2019: L’Osservatore Romano, 13 settembre 2019, p. 8.

[25]Lett. enc. Fratelli tutti (3 ottobre 2020), 225.

[26]Cfr ibid., 64.

Прочитано 412 раз Последнее изменение Понедельник, 28 Декабрь 2020 13:29
Super User

Рэдакцыя сайта

Сайт: www.mohylev-katolik.by

Оставить комментарий

Убедитесь, что вы вводите (*) необходимую информацию, где нужно
HTML-коды запрещены

Расклад святой Імшы ў нядзелі

Бялынічы

10.00 (на беларускай мове)

 

Горкі

16.00 (на беларускай мове)

 

Крычаў 

10.00 (на беларускай мове)

 

Касцюковічы

11.00 (на беларускай мове),   

15.00 (на беларускай мове) – перыядычна.

 

Магілёў, св. Антонія 

09.00 (на польскай мове),

10.30 (на беларускай мове),

12.00 (на беларускай мове),

16.00 (на беларускай мове).

 

Магілёў, Унебаўзяцця НПМ

9.00 (на польскай мове),

11.00 (на беларускай мове),

13.00 (на беларускай мове),

18.30(на беларускай мове)

 

Магілёў, св. Казіміра

10.00 (на беларускай мове)

18.00 (на беларускай мове)

 

Мсціслаў

13.00 (на беларускай мове)

 

Шклоў 

11.30 (на беларускай мове)

 

Фашчаўка 

13.30 (на беларускай мове)

 

Чавусы 

10.00 (на беларускай мове).